In maart 1999 ontdekten wij In de Valdarno, vlakbij het historische stadje Castelfranco di Sopra, een perfecte locatie waar wij onze droom konden realiseren. Verborgen in de heuvels (“Poggi”) aan de rand van de Chianti streek stond een oude en vervallen “Casa Colonica” met bijbehorende klassieke hooischuur. Het huis lag nauwelijks zichtbaar vanaf de openbare weg omringd door een verwaarloosde olijfgaard. Ondanks alle problemen die zouden moeten worden opgelost “vielen” wij voor dit stekje.
Vastbesloten als wij waren om niet te verschijnen in het toen al bekende programma “Ik Vertrek” zochten wij een professional die ons zou kunnen ondersteunen bij de onderhandelingen, vergunningen en de verbouwing die naar schatting een jaar zou gaan duren. Dat bleek een goede investering: wij spraken nog geen Italiaans en de wetten en regels rond onroerend goed zijn in Italië nogal verschillend van wat wij in Nederland gewend zijn. Daarbij zijn de verschillende instanties voor buitenlanders toch wat strenger dan voor de locale bevolking.
Van goede vrienden kregen wij het lezenswaardige boek “Een Huis in Toscane” van de Amerikaanse hoogleraar Francis Mayes. Daarin beschrijft zij haar ervaringen van het kopen en verbouwen van een huis in de buurt van Cortona. Een aanrader voor iedereen die overweegt een vakantiestekje in Italië te verwerven.
De onderhandelingen duurden ruim een half jaar en zonder de professionele ondersteuning was Casa Notten nooit in ons bezit gekomen. Via de sympathieke makelaar in het dorp kwamen wij in contact met een architect die het een eer vond om voor buitenlanders te werken. Met zijn engels sprekende assistente werden twee keer per maand gesprekken gevoerd over de plannen voor de verbouwing van het huis en de aanleg van het zwembad.
Nadat alle vergunningen waren verleend kon met de verbouwing worden begonnen. Zoals gebruikelijk in Italië moest het hele terrein worden afgezet met een afschuwelijk oranje afrastering.
Het dak werd vernieuwd en geïsoleerd en het oorspronkelijke woongedeelte op de 1e verdieping werd voorzien van een moderne keuken en badkamer. Het meeste werk moest echter op de begane grond gebeuren. Van de oorspronkelijke stallen werd een appartement gemaakt, waarvoor de bodem waarop meer dan 100 jaar vee had gestaan zo’n 1,50 meter moest worden uitgegraven.
Ook de aanleg van het zwembad bleek een uitdaging. Omdat de regio nog tot voormalig Etruskisch gebied behoort, mocht het zwembad niet worden uitgegraven, maar opgebouwd. Ook moest aan diverse voorwaarden worden voldaan om het goed in te passen in de natuur.
Uiteindelijk waren alle werkzaamheden in het begin van de zomer van 2000 afgerond. Dat werd gevierd met de aannemer en zijn personeel, de voormalige eigenaren plus natuurlijk de buren die uit nieuwsgierigheid in grote getallen waren gekomen.
LA PODERA (het terrein)
Nadat alle verbouwingen achter de rug waren begon het project dat nooit af zal komen: het weer in cultuur brengen van de olijfgaard en de herinrichting van het terrein. Het basisontwerp werd gemaakt en uitgevoerd door een lokale hovenier / boomkweker die ook de cipressen langs de oprit leverde. Sindsdien is het onderhoud en de verdere invulling door onszelf gedaan, waarvoor de nodige professionele apparatuur moest worden aangeschaft.
Na 4 jaar kwamen de olijfbomen in productie en konden wij voor het eerst van onze zelfgeproduceerde olijfolie genieten. inmiddels weten wij alles van de onzekerheden waarmee een boer moet leven. De groeiende oogst vindt ondertussen gretig aftrek bij een trouwe schare afnemers in Nederland. Toen de oude hooischuur (fienile) dreigde in te storten kregen wij eindelijk toestemming om dit gebouwtje dat beschermd cultuurgoed is te herbouwen.
Dat was voorlopig het laatste grote project. Ondertussen zijn wij natuurlijk aardig ingeburgerd en kunnen wij regelmatig genieten van vaak terugkerende gasten bij Casa Notten. Kijk eens op Youtube voor levende beelden van de locatie https://youtu.be/tx-XXbGDGFY en voor een reportage van de de jaarlijkse olijfoogst https://youtu.be/7taWojc_KtA.